της Ευτυχίας Κ. για το protagon.gr
Σκέφτομαι
πόσες εικόνες και πόσους ανθρώπους βλέπω κάθε μέρα. Στο μετρό, στον
δρόμο για τη δουλειά. Πριν μερικές εβδομάδες κατέβηκα στο Σύνταγμα όπως
κάθε μέρα. Ήταν από τις μέρες που έκανε αρκετό κρύο. Εκεί που περπατούσα
σταμάτησα για λίγο γιατί είδα κάτι που μου απέσπασε την προσοχή.
Μία
κυρία σταμάτησε, έβγαλε την εσάρπα της και σκέπασε προσεχτικά ένα σκύλο
που ήταν κουλουριασμένος δίπλα από ένα δέντρο. Χαμογέλασα και καθώς
έφευγα σκεφτόμουνα αυτό που μόλις είχα δει. Ξέρω πολλοί θα πουν πως ενώ
το κέντρο της Αθήνας φιλοξενεί τόσους άστεγους, η μόνη πράξη που δεν θα
πέρναγε σε κάποιον από το μυαλό είναι αυτή. Αλλά για μένα δείχνει
τρομερή ανθρωπιά αυτό.
Ο σκύλος δεν
μπορεί να μιλήσει να μας πει τι σκέφτεται, δεν θα σκεφτεί επίσης κανείς
πως ένας σκύλος μπορεί να κρυώνει. Εγώ νομίζω πως αν δείχνει κάποιος
άνθρωπος τέτοια συμπόνια σε ένα σκύλο που για πολλούς είναι
απαρατήρητος, όταν πρόκειται για κάποιον συμπολίτη μας θα κάνει το ίδιο.
Στην ουσία κάπως στην ίδια κατάσταση είναι και τα αδέσποτα της πόλης
μας. Κάνει κανείς πως δεν τα βλέπει όταν περπατάει στον δρόμο, όπως και
με τους άστεγους που είναι τόσα χρόνια στο κέντρο της Αθήνας και τώρα
τους «είδαν» όλοι. Δεν μπορώ να πω πως εγώ κάνω κάτι για αυτούς, ξέρω
όμως πως είναι εκεί και πως κάτι πρέπει να γίνει. Μεγάλο θέμα.
Από
την άλλη θυμάμαι πως είχα κατέβει μια μέρα στο μετρό των Αμπελοκήπων.
Έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν μπορούσαμε καν να βγούμε από την έξοδο
γιατί είχε πλημμυρίσει το πεζοδρόμιο. Έτσι έκατσα για λίγο μήπως και
σταματούσε. Είχαν μπει όλοι μέσα και περίμεναν στις σκάλες. Μαζί και τα
παιδιά που πουλούσαν ομπρέλες.
Με είχαν σώσει μια φορά ομολογώ.
Συνεχίζω. Εκεί μέσα στον κόσμο ένας συμπολίτης μας θεώρησε καλό να
αρχίσει να κάνει ρατσιστικά σχόλια στο παιδί με τις ομπρέλες. Τον
ανάγκασε δε με την χυδαιότητα της γλώσσας του να βγει πιο έξω γιατί το
προφανές για αυτόν ήταν ότι δεν του άξιζε το καταφύγιο από τη βροχή.
Έτσι ανέβηκε μερικά σκαλιά παραπάνω και σχεδόν βρεχόταν. Είχα μείνει
άφωνη. Δεν είχα αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο ξανά. Έχω δει βλέμματα μίσους
προς αλλοδαπούς, αλλά αυτό ήταν τρομερό. Φοβήθηκα πόσο μίσος μπορεί να
κρύβουν οι άνθρωποι μέσα τους και πως μπορεί αυτό να εκδηλώνεται σε
περιόδους κρίσης. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση.
Έτσι για να
αναφέρω και κάτι τελευταίο που άκουσα σε σχέση με τους φιλοξενούμενους
σε αυτή τη χώρα, γιατί με σόκαρε. Σε σοκάκι του Θησείου επιτεθήκαν με
ένα δοκάρι σε συμφοιτήτρια μιας φίλης μου. Τη χτύπησε κάποιος στο κεφάλι
από πίσω. Ενώ η φίλη της άρχισε να τον βρίζει και να φωνάζει εκείνος
δεν απομακρυνόταν, ώσπου ένας αλλοδαπός που περνούσε τον έπιασε και τον
κράτησε έτσι ώστε να απομακρυνθούν οι κοπέλες. Αυτό το αναφέρω απλά
γιατί νομίζω ότι όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας.
Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα ευτυχώς!!!
