της Χαρούλας Λ.Θ. για το protagon.gr
«Ο Δημοσθένης επέπληττε τους Αθηναίους του 4ου π.χ. αιώνα, επιμένοντας ότι το να έχεις το δίκιο με το μέρος σου δεν χρειάζεται κόπο, η δυσκολία είναι να μετακινηθείς από την άνεση και την μακαριότητα της αφηρημένης αρετής στον σκληρό και ακριβό κόσμο της πραγματικότητας.
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι η αφηρημένη αρετή από μόνη της δεν αρκεί (διαφορετικά θα μπορούσε κάποιος να είναι ενάρετος μόνο και μόνο με το να κοιμάται). Πρέπει να δρούμε σύμφωνα με την αλήθεια που ασπαζόμαστε. Πρέπει να είμαστε άνθρωποι των έργων και όχι των λόγων.»
Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από το βιβλίο «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;» των V. D. Hanson και J. Keath. Αν και αναφέρονται στην Ελλάδα του 4ου π.χ. αιώνα, κάλλιστα θα έβρισκαν εφαρμογή και στην Ελλάδα του σήμερα. Μόνο που τότε ο έλληνας της πόλης – κράτους δεν κυβερνιόταν από την τρόικα (εγχώρια και εισαγόμενη). Δεν υποχρεωνόταν να επιβιώνει με μισθούς πείνας. Δεν υποβαλλόταν στα σκωτσέζικα ντους του τύπου ‘θα πάρουμε τη δόση – δεν θα πάρουμε τη δόση, ήρθε η τρόικα – έφυγε η τρόικα, θα ληφθούν νέα μέτρα – δεν θα ληφθούν νέα μέτρα’.
Μα, θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει, ένας λόγος παραπάνω για τον σημερινό Έλληνα να δράσει. Να αποδείξει έμπρακτα ότι ‘δεν τα φάγαμε μαζί’ (γιατί όσο δεν το κάνει το μόνο που αφήνει να εννοηθεί είναι ότι νιώθει ένοχος για την αλήθεια που κρύβει η γνωστή φράση του γνωστού πολιτικού).
Δεν χρησιμοποιώ την έκφραση ‘να αντιδράσει’, γιατί αυτό ενέχει την έννοια της άμυνας. Ο Έλληνας δεν πρέπει να αμύνεται αλλά να επιτίθεται σε όσους τον υποβαθμίζουν, τον ταπεινώνουν, τον χλευάζουν, σε όσους του γκρεμίζουν το μέλλον, του τσαλακώνουν το παρελθόν. Πρέπει να δράσει, όχι αυτοκτονώντας (ξέρετε ότι οι αυτοκτονίες που αποδίδονται στην κρίσης από τις αρχές του 2009 αναφέρεται ότι αγγίζουν τις 25.000;), ούτε ρίχνοντας γιαούρτια και αυγά στα μούτρα των κυβερνώντων μας (ημεδαπών και αλλοδαπών) γιατί είναι ακριβά και σε χαλεπούς καιρούς δεν πρέπει να τα χαλαλίζουμε. Πρέπει να δράσει σε όποιο επίπεδο μπορεί και με ό,τι μέσον μπορεί (πέρα από τις συλλογικές δράσεις σε συνδικαλιστικό ή ομαδικό επίπεδο που θεωρούνται αυτονόητες).
Στην οικογένεια δράση σημαίνει συμπαράσταση στον απολυμένο πατέρα, στη γειτονιά υποστήριξη του μαγαζάτορα που κινδυνεύει να φαληρίσει ή στη γειτόνισσα που μετά βίας τα βγάζει πέρα με την πενιχρή σύνταξη, στο σχολείο με το περισσευούμενο σάντουιτς στο άπορο συμμαθητή, ακόμη και λέγοντας απλά μια καλή κουβέντα μεταφέροντας αισιοδοξία. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο ένας να βοηθήσει τον άλλο να μη το βάλει κάτω. Μην περιμένετε από αλλού βοήθεια!
Όσο για τους κυβερνώντες, η δράση που τους οφείλουμε είναι μέσω της ψήφου μας στις επόμενες εκλογές όποτε αυτές και αν γίνουν. Μόνο μην ξεχάσουμε μέχρι τότε αυτά που μας κάνουν τώρα, γιατί τότε θα επαληθευτεί το ‘ρηθέν’ ότι ο Έλληνας ξεχνάει γρήγορα.
