Δεκέμβριος ο ήλιος πέφτει στον πέμπτο όροφο των γραφείων της νέας φιλανθρωπικής οργάνωσης “Μπορούμε” (We Can), ακριβώς έξω από την πλατεία στο Μοναστηράκι, στην καρδιά της Αθήνας. Αλλά η ατμόσφαιρα είναι ευδιάθετη, ακόμη και μια βροχερή ημέρα.
Τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν πήρα συνέντευξη από την κ. Παπασταύρου σε ένα προαστιακό καφενείο, η νεογέννητη οργάνωση της είχε ως στόχο να “Σώζει ζωές, Σώζοντας Φαγητό” , σε συνεργασία με 218 καταστήματα-ιδρύματα από αρτοποιεία, και σούπερ μάρκετ μέχρι και διάφορες αλυσίδες fast food, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, εκκλησιαστικές οργανώσεις, δημοτικές υπηρεσίες, κυρίως η ευρύτερη περιοχή των Αθηνών. Τώρα, μόλις εννέα μήνες αργότερα, η οργάνωση “Μπορούμε” έχει αποκτήσει την ιδιότητα της ΜΚΟ, το γραφείο της, καθώς και ο κατάλογος μελών της έχει αυξηθεί πάνω από 600.
“Το γεγονός ότι οι ίδιες οι εταιρίες μας προσφέρουν τις δωρεές τους, μας δίνει τη δυνατότητα να αυξήσουμε την επιρροή μας”, λέει η Παπασταύρου, “αλλά εξακολουθούμε να δουλεύουμε και με ανεξάρτητα άτομα πάρα πολύ”. Αυτό που αλλάζει είναι η νοοτροπία, η επιθυμία να βοηθήσουν οι άνθρωποι φαίνεται να αυξάνεται όλο και περισσότερο, παρόλο που η “κρίση” βαθαίνει.
Αυτό ξεκίνησε ως μια προσπάθεια το Μάιο του 2011, με σκοπό να δημιουργηθεί ένα άμεσο δίκτυο ανάμεσα στους οργανισμούς και τους ανθρώπους που χρειάζονται τρόφιμα, ανάμεσα στους παραγωγούς και τους καταστηματάρχες. Το δίκτυο αυτό άνθισε και λειτουργεί σε όλη την Ελλάδα, λαμβάνοντας βοήθεια από χορηγούς προερχόμενοι από όλη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.
Καθώς μιλάμε, η κ. Παπασταύρου ζητά από τους δύο βοηθούς της που ήταν παρών, την Τατιάνα Mουλιουλη και την συνεργάτη του “Μπορούμε”, την Αλεξία Μοάτσου, να συμμετάσχουν στη συζήτηση, αν έχουν την ευχέρεια, και δεν έχουν να αντιμετωπίσουν άμεσα κάποιες κλήσεις κινδύνου στο τηλέφωνο. Η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη, τόσο γρήγορα με αποτέλεσμα να μπορώ με δυσκολία να ανταποκριθώ στον συντονισμού των εχόντων με τους μη έχοντες.
Μόλις όμως αναπτυχθεί η επικοινωνία μεταξύ των οργανώσεων, κάνουμε ένα βήμα πίσω , καθώς συνεχίζουν την διαδικασία μόνοι τους. Όμως οι διαδικασίες ανταλλαγής των τροφίμων δεν σταματάνε ποτέ.
Από ότι φαίνεται έχουμε εξελιχθεί σε ένα γραφείο το οποίο αναλαμβάνει την εκκαθάριση όλων των ειδών που ανήκουν στους άλλους, από έπιπλα και συσκευές για ρούχα, μέχρι και εκπαιδευτικό υλικό, εργαλεία μαγειρικής, και παιχνίδια. Μερικές φορές λαμβάνουμε προσφορές τις οποίες δεν ξέρουμε πως να χρησιμοποιήσουμε. Όπως μια γυναίκα η οποία ήθελε να δωρίσει κάποια τρόφιμα μαζί με το νυφικό της!
Μας μίλησε για τα € 670 που συγκεντρώθηκαν από μια βάπτιση (αντί για τα δώρα του μωρού), με σκοπό να διατεθούν για την αγορά κρεάτων για το Πενελοπειο ορφανοτροφείο, επίσης μας μίλησε για την ελληνο-καναδή γυναίκα που στέλνει κάθε μήνα 300 δολάρια επειδή “γνωρίζει πως είναι να είσαι φτωχός”.
Σημαντικό έργο έχει προσφέρει και η εταιρεία catering που δωρίζει μήλα και σαλάτες σε ένα σχολείο για παιδία με ειδικές ανάγκες, καθώς και για το Ίδρυμα Νιάρχος που πληρώνει τα κόστη λειτουργίας της οργάνωσης “Μπορούμε” αλλά και για το ζευγάρι από την Ελβετία που ταξίδεψε στην Ελλάδα για να βοηθήσουν. Επίσης βασική συνεισφορά είναι και τα 3000 Χριστουγεννιάτικα καλάθια που προσφέρονται από την Α / Β αλυσίδα σούπερ μάρκετ για άπορες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα, αλλά και οι 10,000 τσάντες με αλεύρι και τα 5000 πακέτα μπισκότα που έδωσε η εταιρεία Αλλατίνη … Αυτά είναι μερικά παραδείγματα μέσω των οποίων μπορούμε να λάβουμε μια ιδέα για το τι γίνετε.
Ανάμεσα στις πολλές ιστορίες γενναιοδωρίας, μια ξεχωρίζει ιδιαίτερα. Είχα δει την ανακοίνωση στο Facebook (όπου το “Μπορουμε” έχει 7.500 οπαδούς): Για ένα δημόσιο σχολείο στον Πειραιά, το οποίο ζητούσε φέτες ψωμί, ζάχαρη και γάλα για 40 παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το αίτημα φαινόταν τόσο θλιβερό, παρακινώντας την Παπασταύρου και την ομάδα της να επισκεφτούν το σχολείο αυτό.
“Δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι θα μπορούσαν να είχαν ζητήσει περισσότερα”, λέει η Παπασταύρου. “Όταν φτάσαμε εκεί, αρχίσαμε να κάνουμε ό,τι χρειάζονταν”, παραδέχθηκε ότι τα παιδιά προέρχονται από οικογένειες πολύ φτωχές οι οποίες αδυνατούσαν να τα ταΐσουν στο σπίτι ή ακόμα και να πλύνουν τα ρούχα τους. Δεν είχαν καν σαπούνι και έπλεναν τα ρούχα με το χέρι.”
Όταν κυκλοφόρησε σε εμάς η έκκλησή για βοήθεια, η Τατιάνα ήταν πολιορκημένη από κλήσεις σε τέτοιο βαθμό που απαντούσε σε δύο κλήσεις ταυτόχρονα. Από την επόμενη κιόλας ημέρα, το σχολείο έλαβε ένα μεταχειρισμένο πλυντήριο και σε ελάχιστο χρόνο, είχε αρκετά τρόφιμα που έφταναν να θρέψουν τα παιδιά, παρέχοντας τα με δύο γεύματα την ημέρα στο σχολείο. Επιπλέον, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί έχουν δημιουργήσει το δικό τους μπακάλικο στο σχολείο, εφοδιασμένο με προμήθειες ενός έτους, το οποίο υποστηρίζεται από 3.340 δωροεπιταγές τις οποίες αγόρασε χρησιμοποιώντας δωρεές από το εξωτερικό.
Η Τατιάνα διακόπτει την ιστορία, ενώ τα μάτια της λάμπουν από ενθουσιασμό. “Αυτό ακριβώς αγαπώ δουλεύοντας εδώ. Φέρνουμε ότι καλύτερο στους ανθρώπους και όχι μόνο τρόφιμα. Και αυτό γίνετε πολύ απλά, κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα.”
“Βλέπετε”, λέει ο Παπασταύρου, δεν είναι μόνο το φαγητό. Και δεν μπορούμε να πούμε “όχι”.
Οι τρεις γυναίκες χρειάζονται πέντε λεπτά για να συζητήσουν πιθανές λύσεις, ώστε να βρουν τις κατάλληλες υπηρεσίες που ασχολούνται ειδικά με τους εφήβους και τα κοινωνικά προβλήματα. Και σταδιακά, επιστρέφουν τα χαμόγελα.
“Συνήθως βρίσκουμε την απάντηση, μέχρι τώρα έχουμε τόσες πολλές επαφές”, λέει η Παπασταύρου.
Η συνομιλία περνάει στα Χριστουγεννιάτικα σχέδια. Υπάρχει μια γυναίκα που θέλει να δημιουργήσει μια εκδήλωση στο Facebook, μαγείρεμα με εικονικούς και πραγματικούς φίλους για περίπου 100 με 200 οικογένειες,. Το Hilton Hotel προσφέρει χώρο ώστε να μπορέσουν να μαγειρέψουν 20 παιδιά και να τους δώσουμε το μεσημεριανό τους γεύμα την ημέρα των Χριστουγέννων. Μια γυναίκα στο Δημοτικό Συμβούλιο σε μια μικρή πόλη στη Γερμανία διοργανώνει μέσω των νηπιαγωγείων να στείλει δώρα για τα παιδιά στην Ελλάδα.
Και έτσι πάει λέγοντας. Κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε προκλήσεις και απρόσμενες προσφορές για βοήθεια.
Είναι μαγικό να παρακολουθήσετε το πως εξελίσσετε η δύναμή μας. Καθώς σηκώνετε να φύγει, λέει η Τατιανα, “Ας βάλουμε μια μπάλα του Ομπάμα στο δέντρο.” Μας έχει απομείνει ένα έλατο στην γλάστρα έξω από τη πόρτα που είναι ακόμα αστόλιστο. Μα Ομπάμα;
“Το αποκαλούμε Ομπάμα επειδή όλοι μας ρωτούν αν πήραμε το σύνθημά μας από αυτόν”, εξηγεί η Παπασταύρου. “Μπορούμε σημαίνει, Ναι, μπορούμε”. Εκείνη τη εποχή δεν είχα κάνει τη σύνδεση αυτή, αλλά από την άλλη γιατί όχι; Τώρα είναι μασκότ μας.”
Επιστροφή στο δρώμενα του δρόμου, υπάρχουν λίγα σημάδια της κρίσης μέχρι να φτάσεις στη στάση του μετρό στο Μοναστηράκι, όπου τρεις άνδρες ζουν μόνο με κουβέρτες κάτω από τη στοά. Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι ο καθένας τους έχει από τρεις κουβέρτες. Στην Ελλάδα δυσάρεστα στατιστικά μας βομβαρδίζουν καθημερινά: τουλάχιστον 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι, 27,7 τοις εκατό του πληθυσμού ή 3,03 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας το 2010, κανείς όμως δεν καταμετρεί τον αυξανόμενου αριθμό των αστέγων ή των νέων που εγκαταλείπουν τη χώρα.
Εγώ όμως προσπαθώ να διατηρήσω στατιστικά στοιχεία σχετικά με τον αυξανόμενο αριθμό των ατόμων και των ιδρυμάτων που βοηθούν την οργάνωση “Μπορούμε” αλλά και τους εθελοντές μας.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτή την ιστορία, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα τους, η οποία παρέχει πληροφορίες στα αγγλικά, καθώς και στα ελληνικά, ή γίνετε οπαδός του “Μπορούμε” στην σελίδα τους στο Facebook.
από την Diana Farr Louis στην Huffington Post
www.kala-nea.gr
