Η ομιλία του Χόλογουεη στο Left Forum στη Νέα Υόρκη: Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά.
Από την εφημερίδα Δράση
Από την εφημερίδα Δράση
Για μένα είναι πραγματικά ευχάριστο αλλά και λίγο τρομακτικό να
βρίσκομαι εδώ μαζί σας, επειδή στην πραγματικότητα είναι η πρώτη φορά
που μιλάω στην καρδιά της σατανικής αυτοκρατορίας. Θέλω επίσης να
ευχαριστήσω θερμά τους φρουρούς της πύλης στο αεροδρόμιο χτες που με
άφησαν να μπω και να σας επισκεφθώ σ’ αυτή τη γη της «ελευθερίας», που
μου επέτρεψαν να έρθω να σας δω στη φυλακή σας. Ίσως με άφησαν να περάσω
επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια ανταρσία στη φυλακή,
μια εξέγερση στην καρδιά της αυτοκρατορίας.
Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε το 2011 που ξεχειλίζει στο τρέχον
έτος, το 2012. Ένα έτος γεμάτο από ένδοξες εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο,
καθώς η ανυπακοή μας έκανε ξεκάθαρο ότι εμείς είμαστε η κρίση του
κεφαλαίου. Είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.
Αρκετά πια με το να λέμε ότι φταίνε οι καπιταλιστές, ότι είναι λάθος
των τραπεζιτών. Η ίδια η σημασία αυτών των λόγων δεν είναι μόνο παράλογη
αλλά και επικίνδυνη, επειδή μας θυματοποιεί. Το κεφάλαιο είναι μια
σχέση κυριαρχίας και η κρίση του είναι κρίση της κυριαρχίας αφού οι
κυρίαρχοι δεν είναι ικανοί να κυριαρχούν αποτελεσματικά. Μετά
κατεβαίνουμε στους δρόμους και τους λέμε ότι είναι δικό τους λάθος; Τι
λέμε ακριβώς; Ότι δεν ασκούν κυριαρχία αρκετά αποτελεσματικά; Είναι
σίγουρα καλύτερο να δεχτούμε την πιο απλή εξήγηση και να πούμε ότι αν η
σχέση κυριαρχίας βρίσκεται σε κρίση αυτό συμβαίνει επειδή οι
κυριαρχούμενοι δεν πειθαρχούν αρκετά, επειδή δεν υποκλίνονται επαρκώς. Η
έλλειψη υποταγής μας είναι η αιτία της κρίσης.
Το
κεφάλαιο δεν είναι μόνο ένα σύστημα αδικίας, είναι ένα σύστημα που
επιταχύνει την εκμετάλλευση, που εντείνει την καταστροφή. Αυτό μπορεί να
αποδειχτεί με πολλούς τρόπους, με το νόμο της αξίας και τη συγκρότηση
της αξίας από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας ή από τις θεωρίες
για την πτωτική τάση του κέρδους. Το νόημα ωστόσο είναι ότι το κεφάλαιο
είναι μια δυναμική που επιτίθεται. Υπάρχει μια ατέρμονη προσπάθεια να
κινείται συνεχώς πιο γρήγορα, ένας αέναος μετασχηματισμός του τι
σημαίνει καπιταλιστική εργασία. Αυτό δεν αφορά μόνο την εντατικοποίηση
της εργασίας στα εργοστάσια αλλά την συνεχώς αυξανόμενη υποταγή όλων των
εκφάνσεων της ζωής στη λογική του κεφαλαίου. Η ίδια η ύπαρξη του
κεφαλαίου είναι το αδιάλειπτο στρίψιμο της βίδας και η κρίση είναι απλώς
η εκδήλωση ότι η βίδα δεν βιδώνεται αρκετά γρήγορα, ότι κάπου συναντά
αντίσταση. Αντίσταση στους δρόμους και τις πλατείες ίσως, οργανωμένη
αντίσταση σίγουρα, αλλά επιπλέον ίσως είναι η αντίσταση των γονιών που
θέλουν να παίξουν με τα παιδιά τους, των εραστών που θέλουν να μείνουν
μια ώρα ακόμη στο κρεβάτι, των φοιτητών που σκέφτονται ότι χρειάζονται
χρόνο για κριτική σκέψη, των ανθρώπων που ακόμα ονειρεύονται ότι είναι
άνθρωποι. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς που δεν σκύβουμε
αρκετά το κεφάλι, εμείς που δεν τρέχουμε αρκετά γρήγορα.
Και η κατάσταση της κρίσης έχει στ’ αλήθεια δύο διεξόδους. Η μία
είναι να πούμε, συγνώμη για την έλλειψη υποταγής μας και να ζητήσουμε
περισσότερη απασχόληση, περισσότερες δουλειές. «Σας παρακαλούμε,
εκμεταλλευτείτε μας περισσότερο και θα εργαστούμε σκληρότερα και πιο
γρήγορα, θα υποτάξουμε κάθε πτυχή της ζωής μας στο κεφάλαιο, θα
ξεχάσουμε όλες αυτές τις παιδιάστικες ανοησίες του παιχνιδιού, της
αγάπης και της σκέψης». Αυτή είναι η λογική της αλλοτριωμένης εργασίας, η
αναποτελεσματική λογική της πάλης από και μέσω της εργασίας, που
γίνεται αντιληπτή ως αλλοτριωμένη εργασία, ενάντια στο κεφάλαιο. Το
πρόβλημα στη συγκεκριμένη διέξοδο δεν είναι μόνο ότι χάνουμε την
ανθρωπιά μας αλλά ότι αναπαράγουμε το σύστημα που μας καταστρέφει. Αν
καταφέρουμε τελικά, πράγμα μάλλον απίθανο, να βοηθήσουμε το κεφάλαιο να
ξεπεράσει τις κρίσεις του τότε θα συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο γρήγορα,
πιο γρήγορα να υποτάσσει κάθε μορφή ζωής, ανθρώπινης και μη, στις
εντεινόμενες απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Και έπειτα θα έρθει μια
άλλη κρίση και μετά μια άλλη και μια άλλη, όχι για πάντα επειδή ίσως δεν
αρκετά μακριά η εξαφάνιση της ανθρωπότητας.
Η εναλλακτική, επειδή νομίζω ότι είναι η μόνη εναλλακτική, είναι να
πούμε ανοιχτά όχι, λυπούμαστε, εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και
δεν θα γονατίσουμε, δεν θα δεχτούμε αυτό που μας κάνει το κεφάλαιο,
είμαστε περήφανοι για την έλλειψη υπακοής και την άρνησή μας να
υποκύψουμε στην καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου. Είμαστε περήφανοι που
είμαστε η κρίση του συστήματος που μας καταστρέφει.
Κοιτάξτε την Ελλάδα, το επίκεντρο της σημερινής χρηματοπιστωτικής
κρίσης. Εκεί η κρίση είναι ξεκάθαρα κρίση ανυποταγής. Οι καπιταλιστές
και οι πολιτικοί δηλώνουν πως οι Έλληνες δεν υποκύπτουν αρκετά, δεν
εργάζονται αρκετά σκληρά, τους αρέσει να κοιμούνται το μεσημέρι και να
βγαίνουν το βράδυ και τώρα πρέπει να πάρουν ένα μάθημα, πρέπει να μάθουν
τι σημαίνει αληθινός καπιταλιστικός εργάτης. Και δίνοντας ένα μάθημα
στους Έλληνες προτίθενται επίσης να δώσουν ένα μάθημα στους Πορτογάλους,
στους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Ιρλανδούς και όλους τους υπόλοιπους
ανυπότακτους του κόσμου.
Και απέναντι σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν μόνο δύο εκδοχές. Η μία
είναι να πούμε όχι, όχι, είμαστε καλοί εργάτες, απλώς δώστε μας
περισσότερες δουλειές και θα σας δείξουμε πόσο σκληρά μπορούμε να
εργαστούμε, θα ξαναχτίσουμε τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Και η άλλη
εκδοχή είναι να πούμε, ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα
παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά. Θα παλέψουμε για να
μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας ρυθμό, με τον τρόπο που
εμείς θεωρούμε σωστό, θα παλέψουμε για τον μεσημεριανό μας ύπνο και
για να βγαίνουμε αργά το βράδυ. Επομένως λέμε όχι στο κεφάλαιο και στην
καπιταλιστική εργασία, επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καπιταλιστική εργασία
κυριολεκτικά καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις συνθήκες της ανθρώπινης
ύπαρξης. Πρέπει να χτίσουμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας.
Η πρώτη λύση του να πούμε ότι είμαστε καλοί εργάτες μοιάζει
περισσότερο απλή, περισσότερο προφανής αλλά πιθανώς είναι μόνο μια
αυταπάτη επειδή οι περισσότεροι σχολιαστές αναφέρουν ότι η ύφεση στην
Ελλάδα θα διαρκέσει πολλά χρόνια άσχετα με το πόσο θα συμμορφωθούν οι
Έλληνες.
Αν θέλετε να μάθετε με τι μοιάζει η παράταση της αποτυχίας του
κεφαλαίου χωρίς την ελπίδα μιας ριζικής αλλαγής, τότε απλώς κοιτάξτε
πέρα από τα σύνορά σας την τραγωδία στο Μεξικό ή κοιτάξτε πιο κοντά τις
δικές σας πόλεις. Η άλλη επιλογή του να πούμε όχι στο κεφάλαιο και να
οικοδομήσουμε μια διαφορετική κοινωνική σχέση είναι αυτό που πολλοί
Έλληνες προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτή τη στιγμή από επιλογή και από
ανάγκη. Αν το κεφάλαιο δεν μπορεί να παρέχει την υλική βάση ζωής, τότε
πρέπει να την δημιουργήσουμε με άλλους τρόπους, συγκροτώντας δίκτυα
αμοιβαίας υποστήριξης, διακηρύσσοντας «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα» και
οργανώνοντας ομάδες ηλεκτρολόγων που επανασυνδέουν το ρεύμα· με το «δεν
πληρώνω» φόρους και διόδια· μέσω του κινήματος της πατάτας με το οποίο
αγρότες διανείμουν αγροτικά προϊόντα κατευθείαν στις πόλεις σε πολύ
χαμηλές τιμές, μέσω της ίδρυσης ανταλλακτικών παζαριών, της δημιουργίας
κοινοτικών κήπων και της επιστροφής στην ύπαιθρο· επίσης με την ανάκτηση
εργοστασίων, ενός νοσοκομείου και μιας εφημερίδας. Αυτή είναι μια
περίπλοκη και πολύ πειραματική μορφή να προχωρήσουμε, στην οποία δεν
υφίσταται σωστή πολιτική γραμμή ούτε επαναστατική καθαρότητα, αποτελεί
μια προεικονιστική μορφή κοινωνικότητας όχι ακόμη αρκετά δυνατής ώστε να
διασφαλίσει την επιβίωσή μας. Και πρέπει να υπάρχουν δεσμεύσεις, αλλά
είναι ξεκάθαρα η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να ωθήσουμε τα
πράγματα και να ωθηθούμε και εμείς οι ίδιοι.
Ο κόσμος που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, είναι ένας κόσμος χωρίς
απαντήσεις, ένας κόσμος όπου περπατάμε ρωτώντας, ο κόσμος ενός
πειράματος. Αλλά καθοδηγούμαστε από το όχι μας ενάντια στο απάνθρωπο,
ξεδιάντροπο, καταστροφικό καπιταλιστικό σύστημα και από ένα ουτοπικό
αστέρι που ανατέλλει από τις ελπίδες και τα όνειρα αιώνων πάλης. Η κρίση
επομένως μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτές τις δύο επιλογές. Είτε θα
επιλέξουμε τη λεωφόρο της υποταγής στη λογική του κεφαλαίου έχοντας
πλέον συνειδητοποιήσει ότι οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτο-εκμηδένιση της
ανθρωπότητας, είτε θα ακολουθήσουμε τα επικίνδυνα μονοπάτια, πολλά
μονοπάτια, επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου εδώ και τώρα, μέσα από τις
ρωγμές που δημιουργούμε στην καπιταλιστική κυριαρχία. Και καθώς
επινοούμε διαφορετικούς κόσμους βλέπουμε τώρα, καθαρά, πως εμείς είμαστε
η κρίση του κεφαλαίου, εμείς είμαστε η κρίση ενάντια στην βιασύνη να
καταστραφεί ο κόσμος και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Εμείς είμαστε ο
νέος κόσμος που λέει «στα τσακίδια κεφάλαιο».
Τζον Χόλογουεη, Νέα Υόρκη, 18 Μαρτίου 2012
Μετάφραση: Κ.Ν.
